مقایسه و تعیین مناسبترین فرمول شاخه خشکیدگی هیدروگراف برای مناطق مختلف کارستی غرب ایران

  منابع آب کارستی از مهمترین منابع آب شیرین به شمار می‌روند. آنالیز شاخه خشکیدگی هیدروگراف چشمه­ها و رودخانه­های کارستی یکی از معمول­ترین روشهای موجود برای تعیین خصوصیات (وضعیت آبدهی و مقدار ذخیره) آبخوانهای کارستی است. در این تحقیق برای بدست آوردن بهترین فرمول شاخه خشکیدگی هیدروگراف در مناطق کارستی، سه حوزه آبخیز خرسان، گاماسیاب و زیمکان مورد بررسی قرار گرفتند. در این حوزه‌ها 9 ایستگاه هیدرومتری در سه نوع کارست(درجات تکامل مختلف)، انتخاب و در هر ایستگاه با استفاده از شاخص معیار بارندگی سالیانه (SIAP) شش سال با وضعیت‌های آب و هوایی مختلف انتخاب گردید. پس از تفکیک منحنی­های خشکیدگی فرمولهای مختلف بوسینی(1903)، مایلت(1905)، تابع هیپربولیک دروگ(1973)و تابع نمایی دوبل هورتون (1933)، برآنها برازش داده شد. ضرایب n در توابع هیپربولیک و نمایی دوبل به نحوی کالیبره گردید که دبی‌های برآورد شده بیشترین برازش ممکن را با دبی‌های مشاهداتی پیدا کنند. برای کالیبره کردن این ضرایب علاوه بر روی هم انداختن هیدروگراف‌های برآوردی و مشاهداتی(روش ترسیمی)، از پارامترهای آماری همبستگی و میانگین مربعات خطا (RMSE) نیز برای تعیین مناسب‌ترین فرمول استفاده شد. بر طبق نتایج این تحقیق در 22/72 درصد موارد تابع هیپربولیک مناسبترین رابطه برای شاخه خشکیدگی در مناطق کارستی می‌باشد و ضریب تجربیn آن بین  5/1 تا 1/2  بدست آمد.